Ek voel soms so verlore in die pyn en verlange. Dis baie moeilik om vrede te maak daarmee dat Pa nie meer hier is nie, want dit voel nie altyd asof tyd regtig besig is om 'n verskil te maak nie. Meer as drie jaar later slaan die verlies soms nog steeds my wind uit.
Miskien weet Pa dit nou, maar ek het nooit die kans gehad om te verduidelik dat die gereelde baklei en stry net "ons ding" was nie. Die onderonsies was nie eintlik ooit die middelpunt nie, dit was net lekker om te kon debateer oor dinge met iemand wat kon verstaan hoe 'n lekker argument net die bloed aan die borrel kon kry, hoe dit passie kon wek en geleenthede skep om mekaar beter te leer ken.
Daar is gelukkig baie mense in my lewe waarvoor ek altyd innig dankbaar sal bly, maar sonder Pa voel ek alleen tot in my siel, want op moeilike dae moet ek altyd vir ander verduidelik, en Pa't meeste van die tyd sommer net self verstaan.
Ek besef ook mens moenie so daaraan dink nie, maar ek glo Liewe Jesus verstaan hoekom ek partykeer voel dat die manier waarop Pa so vroeg weggeruk is, die wreedste ding is wat God nog ooit gedoen het.
As ek Pa se liefde net nog een keer kon voel...
